ႏွစ္(၅၀) ေရႊရတုအျပီး ပုသိမ္တကၠသိုလ္ျမင္ကြင္း

ပုသိမ္တကၠသိုလ္ မိန္းအေဆာက္အဦး

အေဝးမွျမင္ရေသာ ပုသိမ္တကၠသိုလ္

ႏွစ္(၅၀)ျပည့္မွေမြးဖြားလာေသာ တကၠသိုလ္မုခ္ဦး

တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္

စာသင္ေဆာင္သစ္

most popular Myanmar News & Journal website

BBC burmese News
VOA burmese News
DVB burmese News
Burma Campaign
Pathein City News
Rangoon TV
Yangon media
Burma FM
Burma Radio
မိုးေသာက္ၾကယ္
ရိုးမ-၃
ေန႔သစ္
အိုးေ၀ (စကၤာပူ)
ဖဲြ႔တည္ရာ မီဒီယာ
ေပၚျပဴလာျမန္မာ
တူေဒးျမန္မာ
သာကီႏြယ္
ယေန႔ျမန္မာ
ေခတ္ျပိဳင္သတင္း
မြန္သတင္းေအဂ်င္စီ
နိရဥၥရာ
ဧရာ၀တီ
သတင္းႏွင့္မီဒီယာကြန္ယက္
မဇၹိမ ျမန္မာသတင္း
မိုးမခ
သွ်မ္းသံေတာ္ဆင့္
ရိုင္ရယ္လ္ျမန္မာ
Thuriya News
Weekly eleven
Myanmar Times
Myanmar Internet Journal
People Media Voice
Shwe Amyu Tay
Lawka-Ahla
Tha Ra Hpu Mag
Myanmar News
Ah lingar.com
Snapshot-News
Popular Myanmar
First-11
Planet News
ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာ
ေၾကးမံုသတင္းစာ
People
MRTV-3
Entertanment
ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္
Zin Media TV
Dagontv1
Burma Channel
Burma Live
Journal Opportunity
People.com.mm
M Chronical
Mandalay Icon
Today Group
Than Lwin.com
Phatpa
Perfect Magazine online
Myanmathadin
ntcountry.com
Anyarthian

ပုသိမ္ထီးျပဳလုပ္ပံုအဆင့္ဆင့္

ပုသိမ္ထီး
ပုသိမ္ထီးကို ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသျဖစ္ေသာ ဧရာ၀တီတိုင္း၏ျမိဳ႕ေတာ္ ပုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ ျပဳလုပ္သည္ကို ကမၻာက ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ထဲက ပုုသိမ္ျမိဳ႕တြင္ထုပ္လုပ္ခဲ့တာ ယေန႔တိုင္ပါ။ အိမ္တြင္းလက္မႈလုပ္ငန္ အေနႏွင့္သာ ျပဳလုပ္လာခဲ့တာပါ။ ယခင္ကစကၠဴျဖင့္သာျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုမူကား ခ်ည္သား၊ ပိုးသား၊ ဖဲသားတို႔ျဖင့္ သစ္လြင္ဆန္းျပား ႏွစ္လိုဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ထုတ္လုပ္လာၾကသည္။ မန္းမလွေလးမ်ားၾကား ေရပန္းစားေနေသာ သစ္လြင္လွပေခတ္ဆန္ေသာ ပုသိမ္ထီးမ်ားကို တတိုင္းျပည္လံုးတြင္ ေရာင္းခ်လ်က္႐ွိေနပါျပီ။ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ျဖစ္လည္းေကာင္း၊ အိမ္တြင္းအလွဆင္ရန္ အတြက္လည္းေကာင္း ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မႈ အားေကာင္းလ်က္႐ွိေနပါသည္။
ပုသိမ္ထီးကို တဆင့္ခ်င္းျပဳလုပ္ယူရပါသည္။ထီးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္လာရန္လက္ျဖင့္သာျပဳလုပ္ၾကရပါသည္။

မအူေ႐ႊဝါႏွင့္လုပ္ထားေသာထီးေခါင္းမ်ား

ထီးပံုအၾကမ္းျပဳလုပ္ပံု
  ပုသိမ္ထီး၏အဓိကကိုယ္ထည္ကို မအူေ႐ႊ၀ါေခၚ သစ္တမ်ိဳးႏွင့္ျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ ထီး႐ိုးႏွင့္ထီးခ႐ိုင္တို႔ကို ပုသိမ္ျမိဳ႕ အနီးပတ္၀န္းက်င္ထြက္ သရကူေခၚ ၀ါးတမိ်ဳးႏွင့္ျပဳလုပ္ပါသည္။ ဝါးကိုပိုးမစားေစရန္ ရႊံ႕ပုပ္ရည္ႏွင့္ (၆) လခန္႔စိမ္ထားရသည္။ ထီး႐ိုးႏွင့္ ထီးခ႐ိုင္ႏွင့္ ထီးလက္တံ၀ါးစိတ္ မ်ားကို တြဲဆက္မိေအာင္စနစ္တက်တပ္ဆင္ရသည္။ ထိုအခါထီးပံု အၾကမ္းထည္ရလာသည္။        

ဝါးႏွင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ထီးလက္တံမ်ား

ထီးအ႐ြက္တပ္ဆင္ျခင္း
ရ႐ွိလာေသာထီးပံုအၾကမ္း ထည္ေပၚတြင္ ထီး႐ြက္အုပ္၍ ထီးခ႐ိုင္မ်ားႏွင့္ တင္းတင္းဆြဲကပ္ရသည္။ ပံုစံက်ေအာင္ညွပ္ထားေသာ ခ်ည္ထည္ ပိတ္စကိုအသံုးျပဳၾကသည္။

ထီးပံုၾကမ္းေပၚတြင္ ထီးရြက္ကိုအုပ္ကပ္ေနျခင္း

ထီးအ႐ြက္ကိုအေရာင္တင္ျခင္း
ထီး႐ြက္ကို သဘာဝမွရေသာတည္သီးကို က်ိဳ၍ရေသာ တယ္ရည္ျဖင့္  အထပ္ထပ္ သုတ္လိမ္းေပးရသည္။ ထို႔ေနာက္အေျခာက္ခံျပီး ဆီတမ်ိဳးျဖင့္ သုတ္လိမ္းေပးရသည္။ အေရာင္မ်ိဳးစံုကို အသံုးျပဳၾကေသာ္လည္း အနီေရာင္ကိုပို၍ အသံုးျပဳၾကသည္။

ဇာထိုးပန္းထိုးအလွဆင္ျခင္း
ထီးခရိုင္ ထီး႐ိုး ထီးလက္တံ မ်ားကို ေဆးေရာင္ဆံုခ်ည္မ်ားျဖင့္ ပန္းပြင့္ ပန္းႏြယ္မ်ား ထိုးရက္ၾကသည္။ ယခင္ကသိုးေမႊးခ်ည္ကိုသံုး ၾကေသာ္လည္း ယခုအခါ တိုင္းရင္းျဖစ္ ခ်ည္ကို အေရာင္မ်ိဳးစံုဆိုး၍ထိုးရက္ၾကသည္။ ဇာထိုးျပီးေသာ ထီးကၾကည့္၍လွပလာပါသည္။

ဇာထိုး ပန္းထိုးအလွဆင္ျခင္း

ခ်ိပ္ေဆးဆိုးျခင္းႏွင့္ အေရာင္တင္ျခင္း
ထို႔ေနာက္ ခ်ိပ္ေဆးဆိုးအေရာင္တင္ျပီး ေနေရာင္တြင္အေျခာက္ခံရသည္။ အေရာင္ေတာက္ပလာေအာင္ အထပ္ထပ္ျပဳလုပ္ရသည္။

ပန္းအလွေဆးျခယ္ျခင္း
ေနာက္ဆံုး မွာေတာ့ ထီးအ႐ြက္ကို ပန္းပြင့္ ပန္းႏြယ္မ်ား၊ ဆန္းသစ္လွပေသာ ဒီဇိုင္းျဖစ္လာေအာင္ ေဆးျခယ္ၾကရသည္။ ပုုသိမ္ထီးသည္ ေဆာင္းရာ၌ ေပါ႔ေပါ႕ပါးပါးရွိသည္။ ၾကည့္၍လည္း လွေပသည္။ က်က္သေရလည္း ရွိသည္။  သို႕ရာတြင္ ပုသိမ္ထီးကိုေႏြႏွင့္ေဆာင္း ရာသီ၌သာ ေဆာင္းႏိုင္၍ မိုးရာသီ၌ မေဆာင္းႏိုင္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ့လက္မႈလုပ္ငန္း တစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ ပုသိမ္ထီးလုပ္ငန္းသည္ မေပ်ာက္ကြယ္သင့္ေပ။ ယခုအခါ ပုသိမ္ထီးကို ပုသိမ္ျမိဳ႕၏ အဓိကရလက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးၾကသည္။ ပုသိမ္ျမိဳ႕၏ လွပေသာေရေျမ သဘာ၀ႏွင့္ပုသိမ္ထီးသည္ ပနံရလွ်က္ ရွိေနေပသည္။

ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခအလွ

လွပေသာ ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခ

ေနဝင္ခ်ိန္ ေခ်ာင္းသာအလွ

ဖိုးကုလားကၽြန္းေပၚက

ေနဝင္ခ်ိန္ ေခ်ာင္းသာအလွ

ဖိုးကုလားကၽြန္းေပၚက

ေငြေဆာင္ကမ္းေျခအလွ

Education and Learning Sites

Myanmar trainning
Myanmar itpros
Myanmar gress
Myanmar-education
ucsy.edu
Myanmar Tutorials
edu.mysteryzillion
Myanmar bloggers
Myanmar photoshop
MMenglish
Education Myanmar
English4 Myanmar
MM Openx Team
php Myanmar
Oversea Education-msi
Than Lwin Soft
Studying-Singapore
Myanmar Words
Myanmar Multiply
MM wordpress
MM proverb
MM blog press
Studioa mk.com
Registry အေၾကာင္း

ၿမိဳ႕ေတာ္ပုသိမ္အလွ

သြင္တမူျခား

          သြင္အၿမဲတေစ ေတာင့္တခဲ့သည့္ တကယ့္မဂၤလာေန႔သို႔ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ သို႔ရာတြင္ သြင္သည္ သတို႔သားကို စိတ္ပူပန္စြာျဖင့္ ေစာင့္ေနရသည့္အတြက္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ႐ွိလွေတာ့သည္။

          ေဒၚေလးေၾကာ့သည္ ဖိုလႈိက္ေသာရင္၊ မတည္ၿငိမ္ေသာမ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စာသင္ေက်ာင္း ဆင္ဝင္ေအာက္သို႔ေရာက္လာမည့္ သတို႔သား၏ ေမာ္ေတာ္ကားကို ပင္ပန္းႀကီးစြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ ႐ွိသည္။ မဂၤလာပြဲက်င္းပရာ ဤအစိုးရ အထက္တန္းေက်ာင္း၏ ဧည့္ခန္းသို႔ ေရာက္ႏွင့္ၾကၿပီးေသာ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားသည္ ဆင္ဝင္ဘက္သို႔ ခဏခဏလွည့္၍ ၾကည့္ရလြန္းသျဖင့္ အေၾကာမ်ားပင္

နာၾကေပေတာ့မည္။ မိန္းမသိုက္ထဲမွ အခ်ိဳ႕ကလည္း တီးတိုးေျပာစျပဳၿပီ။ သြင္… သြင္… ၊ သူ႔ခမ်ားကား အသို႔႐ွိ႐ွာမည္နည္း။

          ဤဧည့္ခန္းမႀကီးေဘးဘက္ စာသင္ခန္းလြတ္ တစ္ခုတြင္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ငါးရံ႕ကိုယ္ႏွင့္ သတို႔သမီး ျမင့္ျမင့္သြင္သည္ လက္ေနာက္ပစ္ကာ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်က္ေနေလသည္။ သြက္ခမ်ာမွာ သူတကာကဲ့သို႔ ထင္ထင္႐ွား႐ွား အျပင္ထြက္ေမွ်ာ္ရမည္လည္းမသင့္။ ခဏခဏ ေမးရမည္မွာလည္း မတင့္တယ္။ အခန္းထဲတြင္သာ မခ်င့္မရဲျဖစ္တိုင္း လမ္းထေလွ်က္တည္း ေလွ်က္၍ေနရသည္။

          "သြင္"

          တန္႔ကနဲရပ္ကာ အသားျဖဴျဖဴ ဆံပင္ကို ေၾကာ့ေနေအာင္ဖီးထားသည့္ ေယာက်္ားပ်ိဳတစ္ေယာက္ကို တံခါးဝခန္းဆီးႏွစ္စၾကားတြင္ ေတြ႔ရသည္။ ေယာက်္ားပ်ိဳသည္ မ်က္ႏွာမေကာင္းလွပဲ "မလာေသးဘူး သြင္" ဟုသာေျပာလိုက္ၿပီး သြင္၏ စိတ္ပ်က္သြားေသာ အမူအရာကို ၾကင္နာစြာၾကည့္ယင္း ပင့္သက္႐ွဴလိုက္ကာ အခန္းတြင္သို႔ဝင္လာေလသည္။

          "ကိုစိုးျမင့္လဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူးသြင္ရယ္။ ခုတင္ကပဲ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ သူ႔အိမ္ကို ေခၚၾကည့္ေတာ့ မ႐ွိဘူး သြားၿပီလို႔ေျပာတယ္"၊ သြင္သည္ ႏႈပ္ခမ္းကိုသာ ကိုက္လိုက္ေလသည္။

           "ဒီေလာက္အေရးႀကီး တဲ့ေန႔မွဗ်ာ" ကိုစိုးျမင့္သည္ တီးတိုးညည္းတြားၿပီးမွ သြင့္အား အားနာသကဲ့သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေလသည္။

          သြင္ကားမလႈပ္။

          သြင့္အနီး ကုလားထိုင္တစ္လံုးတြင္ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္လ်က္႐ွိေသာ အပ်ိဳရံ အသားညိဳညိဳ ကုလားဆင္ မိန္းမပ်ိဳသည္ သြင့္အနီးသို႔ အသာအယာ ကပ္လာၿပီး သြင့္ပုခံုးေပၚ ဝဲေနေသာ ဆံၿမိတ္စမ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တင္ေပးလိုက္ယင္း "ကိုထြန္းလြင္ဟာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ဆိုတာလဲ သြင္သတိျပဳဦးေလ" ဟုသတိေပးလုိက္ ေလသည္။ ေနာက္ဆက္လက္၍ "သူ႔အခ်ိန္ေတြကို သူမပုိင္ဘူး သြင္" ညိဳညိဳသည္ ဆရာဝန္ဆိုသည္မွာ လူနာထက္ ဘယ္အရာကိုမွ် ဦးစားမေပးႏိုင္ေၾကာင္း၊ လူနာကိစၥထက္ အေရးႀကီးေသာကိစၥဟူသည္ သူတို႔၌မ႐ွိရ စသည္ျဖင့္ ဆရာဝန္ဝတ္တရားမ်ားကို ေျပာျပေလသည္။ ညိဳညိဳမွာ ဤဒိစႀတိတ္ၿမိဳ႕ႀကီး႐ွိ အစိုးရေဆး႐ံုမွာ စစၥတာေခၚ လံုခ်ည္စိမ္းဝတ္ ဆရာမျဖစ္ေလသည္။

          "ဆရာဝန္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ျပည္သူေတြက ပိုင္တာပဲသြင္။ သည္ေတာ့…" စကားမဆံုးမီ သြင္သည္ ခ်ာကနဲလွည့္၍ ထြက္သြားေလသည္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ ညိဳညိဳကို အပ်ိဳရံ မလုပ္ေစခ်င္။ ေဒၚေလးေၾကာ့က

စီမံသျဖင့္ လက္ခံရေလသည္။ သြင္ထင္သည္။ သတို႔သားအား ခ်စ္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦးကို အပ်ိဳရံလုပ္ေစျခင္မွာမသင့္။ သို႔ေသာ္ သေဘာထားေသာရာက်မည္ကိုလည္း သြင္ စိုးရိမ္ေသးသည္။

          "ကိုထြန္းလြင္ ေရာက္လာၿပီ"

          ကိုစိုးျမင့္သည္ စိတ္ပ်က္သံ မပါေအာင္ ႀကိဳးစားေျပာလိုက္ရသည္။ ေအာ္စတင္ကားနက္ကေလးထဲမွ တြန္႔ေက်ေနေသာအက်ႌ၊ လည္စည္း၊ ေဘာင္းဘီ႐ွည္တို႔ျဖင့္ ေယာက်္ားပ်ိဳ အသာညိဳညိဳ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းတစ္ေယာက္၊ ပြေနေသာဆံပင္မ်ားကို လက္ျဖင့္သပ္ယင္း သံုးထစ္မွ်ေသာ ေလွကားကို တစ္လွမ္းတည္းေက်ာ္ၿပီး အခန္းထဲသို႔ အလ်င္စလို ဝင္သြားေလသည္။

          "ေမာင္ သိပ္ဝမ္းနည္းတာပဲသြင္။ အခုလိုျဖစ္ရတာကို နည္းနည္းမွ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္" ေဒါက္တာထြန္းလြင္က လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း သြင္ကမူ ေနာက္ကို အနည္းငယ္ ဆုတ္လိုက္သည္။

           "ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ" သြင့္အသံမွာ ခပ္မာမာပင္။ ေဒၚေလးေၾကာ့လည္း ဝင္လာသည္။

           "ဦးစိန္မွန္ရဲ့ သားကေလး အေျခအေန ဆိုးေနတယ္လို႔ ညိဳညိဳဖုန္းဆက္တာနဲ႔ ေဆးရံုဝင္ေနတယ္။ သည္ေလာက္ ၾကာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္မိဘူး" ေဒၚေလးေၾကာ့ကျဖတ္၍ " ကဲ ခဏေနေတာ့ အျပင္ထြက္ခဲ့ေနာ္ ေမာင္ထြန္းလြင္။ ေဒၚေလး ဧည့္သည္ေတြကို သြားေျပာျပဦးမယ္။"

          "ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး"

           ေနာက္ ေဒါက္တာထြန္းလြင္သည္ ညိဳညိဳဘက္သို႔လွည့္၍ "သြင့္ကို မေျပာျပဘူးလားညိဳညိဳ" ဟု ေမးသည္။ ညိဳညိဳသည္ ျဖည္းညင္းစြာ ေခါင္းခါယင္း...

           "ဝမ္းနည္းပါတယ္ ေဒါက္တာ။ ကၽြန္မ ေဒါက္တာ ေဆး႐ံုမွာ အမွန္႐ွိေနဦးမယ္ မသိတာလည္းတေၾကာင္း၊ ေနာက္ သြင္ကလဲ ေဒါက္တာေနာက္က်တဲ့အတြက္ သိပ္ၿပီး စိတ္ထိခိုက္ေနေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ မျဖစ္မွာလဲစိုးတာနဲ႔ မေျပာမိဘူးေဒါက္တာ"ေဒါက္တာ ပင့္သက္႐ွဴလိုက္သည္။ သြင္ကမူ ညိဳညိဳသည္ သူ႔အား စိတ္ထားသိမ္ေမြ႔ေလဟန္ တမင္ႏွိမ့္ခ်ေျပာဆိုသည္ဟု ယူဆလိုက္သည္။

          "ေဒါက္တာ ၾကာညြန္႔ေကာ မ႐ွိဘူးလား။ သူဟာ အင္မတန္ ေတာ္တဲ့ ဆရာဝန္ဆို။ ေနာင္ၿပီးသူက သြင္တို႔လက္ထပ္ၿပီး တစ္လေလာက္ ႐ြာကေလးက အိမ္မွာ သြားေနယင္ေတာင္မွ ေမာင့္အလုပ္ေတြကို ၾကည့္လုိက္ပါ့မယ္ဆို" သြင္က မေက်နပ္သံျဖင့္ ေမးျပန္သည္။

          "ဟုတ္ပါတယ္၊ ခုလဲ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူနာက ေမာင့္လူနာျဖစ္ေနတာကိုးသြင္။ ကဲပါကြယ္ လာပါ။ ေဒၚေလးလဲ ေစာင့္ေနရတာ ေမာလွေရာ့မယ္။ အျပင္သြားၾကစို႔" ဆရာဝန္သည္ သူ႔လည္စည္းကို သပ္ရပ္ေအာင္ ဆြဲဆန္႔ၿပီး နဖူးေပၚက်ေနေသာ ဆံပင္ေကာက္ကေလးမ်ားကို ေနာက္သို႔ အသာအယာ ပင့္သပ္လိုက္သည္၊ သို႔ေသာ္ သြင္ကတင္းမာလွသည္။

          "မလာပါဘူး။ သြင့္ကို ေမာင္မပိုင္ေသးပါဘူး။ သြင္သေဘာ"

           ေဒါက္တာထြန္းလြင္မွာ ပါစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား႐ွာသည္။ သြင္ကား တင္းမာစြာပင္ ဆက္၍....

          "ဒီမွာေမာင္၊ ခုအျဖစ္ဟာ အရင္က ခဏခဏျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ေနာက္က်မႈမ်ိဳး၊ ပ်က္ကြက္မႈမ်ိဳးလို မဟုတ္ဘူး။ သည္တစ္ခါဟာ သြင့္တသက္တာအဖို႔ အေရာႀကီးဆံုးနဲ႔ အေမွ်ာ္လင့္ဆံုး တစ္ခါပဲ။ ဒါကို ဒါကို" သြင္သည္ ႏႈပ္ခမ္းကို ကိုက္ကာ ဝဲလာေသာမ်က္ရည္ကို သိမ္းၿပီးမွ "ဒီလုိသာျဖင့္ တသက္လံုး အဖို႔ မခက္ေသးဘူးလား။ သြင္ဟာ ဒီလုိေန႔ေတာင္မွ နံပါတ္ႏွစ္ အထားခံေနရၿပီ"

           ေဒါက္တာထြန္းလြင္၏ မ်က္ႏွာသည္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ အမူအရာမွ ညိဳမည္းသုန္မႈန္လာသည္။

           "ခက္လုိက္တာကြယ္၊ ဘာမဟုတ္တာကေလးကို ခ်ဲ႕ၿပီး"

           "ဘာမဟုတ္တာကေလး ဟုတ္လား။ ဒါဘာမဟုတ္တာကေလးလာဟင္။ သြင့္အဖို႔မွာ တသက္လံုး ဒီေန႔ကိုပဲ ေတြးခဲ့ အိပ္မက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီေန႔ဟာျဖင့္ က်က်နန ေျပာစမွတ္ျဖစ္ရမယ္။ ေပ်ာ္စရာႀကီး ျဖစ္ရမယ္လို႔ သြင္အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။ ခု စိတ္ ဘယ္ေလာက္ ေသာကျဖစ္ရမလဲ။ ေမာင့္အဖို႔ေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့။ သြင္နဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔ဟာ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥမွ မဟုတ္ပဲကိုး။ ဟင္"

           စိတ္ကို ခ်ဳပ္မရေတာ့မွန္း သိေသာသြင္သည္ ညိဳညိဳေ႐ွ႕တြင္မ်က္ရည္မက်လိုသျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းကို ျပက္လုမတတ္ ကိုက္ထားၿပီး "သြင္လက္မထပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေရာ့ လက္စြပ္၊ ျပန္ယူ" ေနာက္ ညိဳညိဳသို႔ ေစြလ်က္ "႐ွင့္အပ်ိဳရံလဲ ႐ွင္ပဲျပန္ယူေေတာ့" ဟုေျပာေျပာဆိုဆို ဘယ္သူမွ မတားႏိုင္မီပင္ ေဘးေလွကားမွ အေျပးကေလး ဆင္းေျပးသြားၿပီး ကားေပၚသို႔ တက္ကာ အိမ္သို႔ ျပန္ေျပးလာခဲ့ေတာ့သည္။

          ေနာက္တေန႔ နံနက္ ၆ နာရီသာသာတြင္ သြင္သည္ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ အိပ္ရာမွႏိုးလာေလသည္။ နံေဘး႐ွိ အတာ မွာမူ အိပ္ေနဆဲပင္။

          "ေဟ့ အတာ၊ ဘယ့္ႏွယ္ မထေသးဘူးလား။ ခါတိုင္းဆို အေစာႀကီးႏိုးၿပီးေတာ့" သို႔ေသာ္ အတာသည္ မ်က္လံုးကေလးမ်ားကို ေလးလံစြာ ဖြင့္ၾကည့္လ်က္ "ေခါင္းထဲကနာတယ္" ဟုညည္းတြားေျပာဆို႐ွာေလသည္။

          "ဟင္" သြင္သည္ ထိပ္လန္႔တၾကား အတာ ကိုစမ္းသပ္မိသည္။ "အို ကိုယ္ေတြပူလို႔ပါလား" အတာ့မ်က္ႏွာကေလးမွာ နီေနသည္ကိုေတြရရာ သြင့္ရင္ထဲတြင္ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားမိသည္။ ေဒၚေလးသိယင္ ငါ့ေတာ့အျပစ္တင္ေတာ့မွာပဲ။ ဟုတ္ေပသည္။ အတာမွာ ရင္က်ပ္ၿပီး ကိုယ္အနည္းငယ္ စပ္တတ္တတ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ လက္ထပ္ပြဲသို႔ပင္ မလိုက္ခဲ့ရပဲ အထိန္းႏွင့္ထားခဲ့သည္ကို သြင္ ေခၚလာမိသည္။ အတာ တခုခုမ်ားျဖစ္သြားယင္။

           သြင့္ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ပထမဆံုးေပၚေပါက္လာသည့္ အားထားစရာႀကီးကား ေဒါင္တာထြန္းလြင္။ သြင္ဘာမွ်မစဥ္းစာႏိုင္။ နံေဘးၿခံမွ ေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကိုေခၚကာ အတာ့အတြက္ အေစာင့္ထားခဲ့ၿပီး ၿမိဳ႕႐ွိ အိမ္အေရာက္ အျမန္ဆံုး ျပန္ေျပးသြားရသည္။ ေဒၚေလးေၾကာ့မွာ လုိက္လာလုဆဲဆဲတြင္ သြင္ထံမွ သတင္းကိုၾကားရေသာအခါ ရင္ဘတ္စည္တီးျဖစ္လ်က္ သြင့္ကိုသာ အမ်ိဳးမ်ိဳး အျပစ္တင္လ်က္႐ွိေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သြင္ကား မၾကားႏိုင္။ တယ္လီဖုန္း႐ွိရာသို႔သာ ေျပးသြားကာ ေဒါင္တာထြန္းလြင္ထံ ဆက္မိသည္။

          သူတို႔ႏွင့္ မေ႐ွးမေႏွာင္းမွာပင္ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ေရာက္လာသည္။ အတာ့ကို စမ္းသပ္ၾကည့္႐ႈၿပီးေနာက္ အျပင္သို႔ထြင္သြားကာ ေဒါက္တာေနာက္သို႔ သြင္လိုက္ပါသြားမိသည္။

           "သိပ္စိုးရိမ္ရသလားဟင္" သြင္မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ပဲ လက္သီးကေလးမ်ားကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ယင္း ပူပန္တႀကီးေမးလိုက္မိသည္။ ဆရာဝန္သည္ သြင့္အား တစ္ခ်က္မွ်ေစြၾကည့္လိုက္ၿပီး နားက်ပ္ကုိဖယ္လိုက္ကာ "နမိုးနီယားဝင္တာ" ဟုေျဖသည္။

          "ဟင္ နမိုးနီးယား" ထိတ္လန္႔တၾကားဆိုယင္း သြင္သည္ ပါးစပ္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ပိတ္လုိက္မိသည္။

           "အို အသက္မွ ခ်မ္းသာပါ့မလားဟင္"

           ကိုထြန္းလြင္သည္ ဘာမွ်မေျပာပဲ ေဆးစာ႐ြက္တြင္သာ ေရးျခစ္ေနၿပီး သြင့္အား တစ္ခါမွ် မသိဖူးေသာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ အမွတ္မဲ့လွမ္းေပးယင္း..."ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ဦးပါတယ္။ ဒီေဆးတာတိုက္ပါ။ တကယ္လို႔ လိုတယ္ထင္ယင္လဲ ေဒါင္တာၾကာညြန္႔ကို ေခၚတာေပါ့။ က်ဳပ္အခု သူ႔ကိုဝင္ၿပီး ေျပာသြားပါ့မယ္။

          သြင္၏ ႏူးည့ံေသာလက္ကေလးမ်ားသည္ ေဒါက္တာ၏ လက္ေမာင္းမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ "ေမာင္၊ အတာဟာ ေမာင့္ကိုသာ လိုတယ္လို႔သြင္ယူဆၿပီး ေခၚတာပါေမာင္ရယ္။ ေမာင္ သြင့္ကိုစိတ္ဆိုးသလား။ သြင္ဟာ သိပ္မိုက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သြင္ ေမာင့္ကိုခ်စ္ပါတယ္။ ဟိုေန႔က ဘာျဖစ္လို႔သည္လို လုပ္မိတယ္ဆိုတာေတာင္ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး" သြင္သည္ ေျပာေျပာဆိုဆို

ေဒါက္တာထြန္းလြင္၏လည္ပင္းကို လွမ္းဖက္ကာ ေခါင္းကိုဆြဲ၍ႏွိမ့္လိုက္ေလသည္။ ေဒါက္တာထြန္းလြင္၏ေခါင္းသည္ အမွတ္မဲ့ညြတ္က်သြားၿပီး သြင့္ကိုလည္း ဖက္လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းသတိရကာ တြန္းဖယ္၍ ခြာလိုက္သည္။

          "ဝမ္းနည္းပါတယ္သြင္။ က်ဳပ္ဒီလိုလုပ္ဖို႔ စိတ္ေတာင္မကူခဲ့မိပါဘူး။" သူ႔မ်က္ႏွာမွာ နီေနသည္။

          "အို ကိစၥမ႐ွိပါဘူး။ သြင္ကေတာ့ေက်နပ္ပါတယ္။" သြင္ကၿပံဳး၍ေျဖသည္။

          "ဟုတ္ကဲ့၊ သြင့္အဖို႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့အဆို ေက်နပ္မႈရစၿမဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မရဘူးသြင္။ သြင္ဟာ တကယ္ေတာ့ ေယာက်္ားယူခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရည္းစားသာထားခ်င္တာပါ။ က်ဳပ္အလုပ္ေတြကိုလဲ ဘယ္ေတာ့မွ နားလည္မႈ မ႐ွိဘူး။ က်ဳပ္ဟာ သင့္လိုမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေပ်ာ္ေအာင္ ထားႏိုင္ဖို႔ အမ်ားႀကီး ခဲယဥ္းတယ္ သြင္။ အ႐ွည္သျဖင့္ ဆက္ဆံဖို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။"

          ေဒါက္တာထြန္းလြင္၏ မ်က္ႏွာမွာ တံခါးၾကားမွ ဝင္လာေသာ ေနေရာင္ဟပ္ကာ ေတာက္ပလ်က္႐ွိသည္။ သြင့္ အသည္းႏွလံုးဝယ္ သည္မ်က္ႏွာ သည္စကားလံုးမ်ားသည္ ထြင္း၍ထားသကဲ့သို႔ စြဲၿမဲသြားေပေတာ့သည္။

          "ဒါေပမယ့္ေမာင္ သြင့္ကိုေတာ့ ခ်စ္ေသးတယ္ မဟုတ္းလားဟင္။ ေမာင္ခ်စ္ေသးတယ္ဆိုယင္ သြင္ ေမာင့္ကို မလႊတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။"

          သို႔ေသာ္ ေဒါင္တာထြန္းလြင္ကား မၾကားသကဲ့သို႔ ေနာက္သို႔ တစ္ခက္မွ်ပင္ လွည့္မၾကည့္ပဲ အျပင္သို႔ ထြက္သြားေတာ့သည္။ သူ ျပတင္းေပါက္မွ ေျပး၍ၾကည့္ေသာအခါ၌မူ ကားထဲတြင္ေစာင့္ေနေသာ ညိဳညိဳကိုပါ ေတြ႔ရေလေတာ့သည္။

          သြင္သည္ ေဆးရံုအနီးသို႔ ျဖတ္သြားတိုင္း ျဖတ္သြားတိုင္း စိုျပည္ေသာ ေဆး႐ံုဝင္းႏွင့္ ႏွစ္ထပ္တိုက္အေဆက္အအံုးမ်ားကို မႏွစ္သက္စြာ လွမ္းၾကည့္မိတတ္သည္။ ေဆး႐ံုဝင္းအတြင္း႐ွိ သစ္ပင္မ်ားမွာ စိမ္းစိုလ်က္ ေရာင္စံုပန္းပြင့္ကေလးမ်ားျဖင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည္။ သပ္ရပ္ေသာ အေဆာက္အအံုမ်ားမွာလည္း စီရရီႏွင့္ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ႏွင့္ညိဳညိဳတို႔ကို ေတြ႔ဆံုရန္ ဖန္တီးေသာဌာနအျဖစ္ သြင္ကမုန္းေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ေခါင္းစည္းအျဖဴတြင္ လံုခ်ည္အနီႏွင့္ ဝရံတာတြင္ ျဖတ္သြားေသာ သူနာျပဳဆရာမကေလးမ်ားကို ျမင္ေသာအခါ၌ကား သြင္ေနရာခ်င္း လဲလိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ ဤတြင္႐ုတ္ျခည္း အႀကံရလာသည္။ သြင္၏ ရင္သည္ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာကာ မ်က္လံုးမ်ားလည္း ေတာက္ပလာသည္။ ငါေကာ ဘာျဖစ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ။

          ေနာက္တစ္ပတ္ သူနာျပဳသင္တန္းစေသာအခါ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လံုးလွလွႏွင့္ ခပ္ထည္ထည္႐ုပ္ေခ်ာေသာ သူငယ္မတစ္ေယာက္ကို ဒုတိယခံုတန္းတြင္ ေတြ႕ရေလသည္။ သင္ျပသည့္ဆရာသည္ သူငယ္မကို ထူးျခားစြာၾကည့္ၿပီး ဤမွ်ေလာက္ လွပေခ်ာေမြ႔ေသာ ႐ုပ္ရည္မ်ိဳးသည္ သူနာျပဳဆရာမေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ဟု စိတ္ထဲက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္

ဤသို႔ေသာအစားမ်ိဳးသည္ အလုပ္ထက္ခ်စ္မႈႀကိဳက္မႈမ်ားအေပၚ ပိုမိုအေလးျပဳသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။

          ဤေနရာ၌ ဆရာဝန္ယူဆခ်က္မွာ သြင့္မတြက္ အင္မတန္မွ မွန္ေနေလသည္။ သြင္၏ႏြမ္းနယ္ေနေသာ စိတ္ကေလးသည္ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ထံသို႔သာ တဝဲဝဲႏွင့္ေရာက္ကာ သူမသည္ ညိဳညိဳကဲ့သို႔ပင္ ေဒါင္တာထြန္းလြင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုခြင့္ ရႏိုင္ရမည္ဟု စိတ္ေစာမိ႐ွာေလသည္။ သို႔ရာတြင္ သူမ ထင္သကဲ့သို႔ မဟုတ္။ ညိဳညိဳႏွင့္ေဒါက္တာတို႔ပင္ ေဆး႐ံုစည္းမ်ဥ္းအတိုင္း ေတြ႔ဆံုေျပာဆိုမႈမွာ ၾကာ႐ွည္မဟုတ္။ ခဏမွ်သာ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရ၏။ သူကုိယ္တိုင္လည္း ေဒါက္တာထြန္းလြင္ကို အရိပ္မွ် မျမင္ႏိုင္ေသးသည္ကို ဝမ္းနည္းစြာ ေတြ႔ရေလေတာ့သည္။ သည္အထဲတြင္ သူ႔မွာ လုပ္ရည္အညံ့ဆံုး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရၿပီး သူ႔ရုပ္ရည္ သူ႔အေျပာအဆိုတို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို လူတိုင္းကပင္ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးထား႐ံုမွ်မက သင္ျပသူဆရာဝန္ကပင္လွ်င္ သြင့္အား သင္ျပရသည္မွာ အခ်ိန္ကုန္႐ံုမွ်သာ ႐ွိသည္ဟု သေဘာပိုက္ထားသည္ကို သြင္ စိတ္မခ်မ္းသာစြာ ေတြရေလေတာ့သည္။

          သို႔ႏွင့္ ပထမပတ္ၿပီးလွ်င္ပင္ သြင္သည္ ဤေနရာမွ ထြက္ခြာသြားရန္ ႀကံစည္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သြင္၏ႀကီးမားေသာ မာနက မသြားျဖစ္ေအာင္ တားျမစ္ၿပီး အားေပးျပန္သျဖင့္ သြင္သည္ အေၾကာင္းျပခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚလာကာ မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ႀကိဳးစားေလရာ မၾကာမီပင္ သူသည္ သူ႔မလုပ္ကို ဝါသနာပါမွန္းမသိ ပါ၍လာေလေတာ့သည္။

          ယခုအခါတြင္မူ သြင္သည္ ညိဳညိဳ႐ွိရာ ပထမအေဆာင္သို႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ သြင့္အဖို႔ ညိဳညိဳလက္ေအာက္၌ လုပ္ကိုင္ရမည္ကို မလိုလားလွေသာ္လည္း မည္သို႔မွ် မတတ္ႏိုင္ပဲ ႐ွိေနေတာ့သည္။ ယေန႔ သြင္သည္ လူနာအစီရင္ခံစာ ပို႔ရန္ အခန္းသြင္းသို႔ ဝင္သြားေသာအခါ ညိဳညိဳကို မေတြ႔ရပဲ ႐ွိေနသည္။ သြင္မွာ စိတ္ကလည္းႏြမ္း လူကလည္းပန္းမို႔ မည္သူမွ်လည္းမ႐ွိသျဖင့္ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။ သက္ျပင္းကို႐ႈိက္၍ မ်က္ႏွာေမာ့အၾကည့္တြင္ သူ႔ထံသို႔ တည့္တည့္ေလွ်ာက္လာေနသည့္ ညိဳညိဳကိုေတြ႔ရေလေတာ့သည္။ ညိဳညိဳမွာသူ၏စိမ္းေရာင္လံုခ်ည္၊ ေခါင္းစည္းျဖဴ၊ ဖိနပ္ျဖဴတို႔ျဖင့္ က်က္သေရ႐ွိလွသည္ကို သြင္ မျငင္းႏိုင္ေခ်။ ထ႔ိုထက္ ညိဳညိဳ၏မ်က္ႏွာထားမွာ ေအးေဆး ၿငိမ္သက္လ်က္ ႐ွိသျဖင့္ အေၾကာင္းမဲ့ ရင္ဖိုမိေလသည္။

           "Sister ရဲ့ေ႐ွ႕မွာ nurse ဟာမတ္တပ္ရပ္ရမယ္လို႔ သူတို႔သင္မေပးၾကဘူးလား"

          ညိဳညိဳက ေအးေအးပင္ သံမွန္ျဖင့္ေမးေသာ္လည္း သြင္ကမူ ျဗဳန္းကနဲ ထရပ္လိုက္ကာ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္မိသည္။

          "ကၽြန္မဟာ ႐ွင့္ကို ခုေနအခါ ဘယ္လုိယူဆထားတယ္ဆိုတာ ႐ွင္လဲ နားလည္မွာပါပဲ။ ခုအခိုက္အတန္႔မွာေတာ့ ႐ွင္ဟာ သင္တန္းဆင္းစ ေလ့က်င့္ခန္း ယူေနရတုန္းမို႔ အစစအရာရာ သတိ႐ွိေစခ်င္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္မအခ်ိန္မွာ ပိုၿပီးဂရုစိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ႐ွင့္ကို သူနာျပဳဆရာမေကာင္း တစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္မအထူး ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္။"

          သြင္သည္ ေအးေဆးၿငိမ္သက္စြာ မွန္မွန္ေျပာေနေသာ ညိဳညိဳ၏ စကားအဆံုးတြင္ အံႀကိတ္ၿပီး "ကၽြန္မ ႀကိဳးစားပါ့မယ္" ဟုဝန္ခံလိုက္ေလသည္။

          "ဝမ္းသာပါတယ္"

          ညိဳညိဳသည္ ဖိုင္တြဲထဲမွ ကတ္တစ္ခုကို ထုတ္ယူၿပီး လွမ္းေပးယင္း...

"ဦးစိန္မွန္ရဲ့ သားကေလးကို x-Ray ႐ိုက္ဖို႔ေခၚသြားပါ။ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား" သြင္ ေခါင္းတစ္ခ်က္မွ်သာ ဆတ္လိုက္ႏိုင္သည္။ ဦးစိန္မွန္၏သားကေလးမွာ သြင္ လက္ထပ္သည့္ေန႔က စကားမ်ားရသည့္ အေၾကာင္းခံ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါေလာ။ သို႔ေသာ္ သြင္သည္ သူငယ္ကေလးကိုျမင္ေသာအခါ ရင္ထဲတြင္ နာက်င္ေသာ ေဝဒနာကို ခံစားရ႐ွာသည္။ သူငယ္ေလးမွာ ႐ွစ္ႏွစ္သားမွ်သာ ႐ွိေသးၿပီး ျဖဴေလွ်ာ္ေသာအသား၊ ပိန္လွီေသာကိုယ္ကေလး၊ ျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လံုးကေလးမ်ားျဖင့္ သနားဖြယ္ရာ ပံုသ႑ာန္ေဆာင္ေနေတာ့သည္။ အကယ္၍သာ ေဒါက္တာထြန္းလြင္သည္ ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာျပပါက သူဒီလို ျပဳမူမီမည္မဟုတ္ဟု သြင္ ထင္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က သြင္မွာ ယခုသြင္ မဟုတ္သည္ကိုလည္း ျပန္သတိရလာသည္။ တကယ္ဆိုက သြင္သည္ ေဒါက္တာထြန္းလြင္၏ အလုပ္စကားတြင္ စိတ္မဝင္စား၊ ခ်စ္စကားတြင္သာ စိတ္ဝင္စားသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

          ညိဳညိဳ၏ အေဆာင္ကိုေရာက္မွ သြင္သည္ ဦးစိန္မွန္၏ သားကေလးထံ လာေရာက္ေလ့႐ွိေသာ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ကို မျပတ္လိုလို ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ သို႔ျမင္ရသျဖင့္လည္းေဒါက္တာထြန္းလြင္၏ သူႏွင့္ညိဳညိဳ႕ အေပၚဆက္ဆံပံုမွာ မထူးျခားလွ။ ႏွစ္ဦးစလံုးကား ခပ္စိမ္းစိမ္းပင္ ႐ွိေနသည္ကို သိရေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ သြင္သည္ ေဒါက္တာႏွင့္ညိဳညိဳ မည္မွ်ပင္ ပူးကပ္စြာ အလုပ္လုပ္ေနသည္ကို

ေတြ႔ရေစကာမူ ေ႐ွးကကဲ့သို႔ မနာလိုျခင္း၊ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ျခင္း မျဖစ္ေတာ့ေခ်။

          ဤသို႔ပင္ သြင္သည္ ေတြးယင္းေတာယင္းျဖင့္ ေဆး႐ံု႐ွိ အဝတ္အထည္မ်ား ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပါင္းတင္သည့္ ခဝါ႐ံုတံခါးကို ဖြင့္ေနမိသည္။ မီးခိုးလံုးတစ္လံုးသည္ တံခါးပြင့္သြာလွ်င္ ပြင့္သြားခ်င္း သြင့္မ်က္ႏွာကို မီးဟပ္လုိက္သျဖင့္ သြင္သည္ တံခါးကို ကမန္းကတန္း ျပန္ပိတ္ကာ ညိဳညိဳထံသို႔ အျမန္ဆံုး အေၾကာင္းၾကားလိုက္ေလသည္။

          မီးေတာက္တစ္ေတာက္သည္ ခဝါ႐ံုတံခါးကို ေဖာက္ထြက္လာကာ စႀကႍတေလွ်ာက္ကို ဖံုးလႊမ္းလိုက္ေသာအခါ လူနာမ်ား၏ ငိုသံ၊ ကယ္ပါယူပါ အသံႏွင့္ ေျပးသံ လႊားသံမ်ားကို ၾကားရေလေတာ့၏။ ေျပးႏိုင္ ေလွ်ာက္ႏိုင္ေသာ လူနာအခ်ိဳ႕မွာ မီးႏွင့္လြတ္ရာသို႔ ေျပးၾက႐ွာၿပီ။ အိပ္ရာမွ မထႏိုင္ေသာ လူနာတို႔၏ ငိုသံမ်ားက သြင္၏အသည္းႏွလံုးကို ဆုပ္ကိုင္ေခ်မြသကဲ့သို႔ နာက်င္စြာ ခံစားရေစေတာ့သည္။

          ယခုအခါ မီးလွ်ံမ်ားသည္ အဘက္ဘက္မွ ဝိုင္းလ်က္႐ွိၾကၿပီး မီးသတ္သမားတို႔၏ လံု႔လမွာ အခ်ည္းႏွီးကဲ့သို႔ ႐ွိေနေတာ့သည္။ သြင္သည္ လက္တြန္းလွည္းတစ္စီးကို မီးကူးလုဆဲဆဲ တံခါးဝသ႔ို တြန္းေျပးသြားသည္။ သြင့္အခန္းေနာက္႐ွိ အခန္းထဲ၌ကား ဦးစိန္မွန္၏ သားကေလးသည္ အားကိုးရာမဲ့စြာျဖင့္ အိပ္ရာထဲတြင္ လဲလ်က္႐ွိေပလိမ့္မည္။ သည္အေတြးသည္ သြင့္ရင္တြင္း၌ မီးေလာင္သကဲ့သို႔ ပူျပင္းစြာ ေပၚထြက္ေနကာ အျမန္ဆံုးႀကိဳးစား၍ေျပးေလသည္။ သို႔ေသာ္ သြင္ေနာက္က်ေလၿပီ။ ဤအေပၚထပ္ တံခါးေပါက္ႀကီးမွာ မီးမ်ိဳေနေလၿပီ။ ျပာေသာ မ်က္စိမ်ားျဖင့္ သြင္သည္ ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမည္ပင္မသိ ျဖစ္သြားမိသည္။

          ကေလးကို မီးသတ္သမားသို႔ ေပးလုိက္ၿပီး၍ လြတ္ကင္းခ်မ္းသာသြားၿပီးဟု သိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ သြင္မွာလည္း တင္းထားသမွ် အားေတြ အကုန္ေလ်ာ့ကာ ေခြက်သြားေလေတာ့သည္။ သူ႔နားထဲတြင္ ညိဳညိဳ၏ စူး႐ွထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္လိုက္ေသာအသံကို ၾကားလုိက္၍ သူ႔အားဆီးႀကိဳ ဖမ္းယူရန္ ႀကိဳးစားသည္ကို သိလိုက္ၿပီး ေလွကားကို ၿမဲေအာင္ကိုင္လိုက္ပါေသာ္လည္း မမိေတာ့ပဲ က်သြားေလေတာ့သည္။

          ႏိုးလာေသာအခါ သြင္သည္ သူ႔ကိုယ္သူ ျဖဴေဖြးသန္႔ျပန္႔ေသာ အိပ္ရာတစ္ခုေပၚသို႔ ေရာက္လ်က္ ေနသည္ကို ေတြ႔ရၿပီး ညင္းညင္းညံ့ညံ့ကေလး တိုက္ခတ္လားေသာ ေအးျမလတ္ဆတ္သည့္ ေလေျပကိုလည္း ႐ွဴ႐ွိုက္ရေလသည္။ သြင့္မ်က္စိမ်ားမွာ က်ိန္းစပ္၍ ရင္မွာလည္း တလွပ္လွပ္ တုန္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အျခားဘာဒဏ္ရာမွ်မ႐ွိ၊ အနည္းငယ္မွ်သာ ေမာပန္းလ်က္႐ွိသည္ကို သြင္ ဝမ္းေျမာက္စြာ  သိရေလသည္။ သူနာျပဳဆရာမေလးတစ္ေယာက္သည္ သြင့္ကို ကိုင္းငံု႔လ်က္ ၾကည့္ေနေလရာ သြင္သည္ သူႏွင့္ပထမဆံုးေဆး႐ံုတြင္ အတူတူ လုပ္ဖူးသည့္ မခင္စုျဖစ္မွန္း သိလိုက္ေလသည္။ မခင္စုသည္ သြင္းအား ၿပဳံကာ ၾကည့္လ်က္...

          "စကားမေျပာနဲ႔ဦးေနာ္။ ဘာမွလဲမစိုးရိမ္းပါနဲ႔ေတာ့။ အားလံုး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာပါပဲ။ ဦးစိန္မွန္ရဲ့ သားကေလးလဲ ေနေကာင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညိဳညိဳသာ ဆီးမဖမ္းလိုက္ယင္ သြင္ေလွကားေပၚကတည္းက ဒုကၡမ်ားဖို႔ပဲ။ သြင္သိပ္ကံေကာင္းပါတယ္"

          ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မ်က္စိဖြင္ၾ့ကည့္လိုက္ေသာအခါ၌ကား သူ႔အခန္းတံခါးဝတြင္ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ကို ေတြရသည္။ ေဒါက္တာသည္ ႏွစ္လွမ္းမွ်ေသာ ေျခလွမ္းျဖင့္ အခန္းကိုျဖတ္ကာ ခုတင္႐ွိရာသို႔ ေရာက္လာၿပီး သြင့္ကို အာရပါးရေပြ႔ကာ ညင္သာစြာ နမ္းလိုက္ေလသည္။ေနာက္မွ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိၾကည့္လုိက္ကာ ဘယ္သူမွ်မေတြ႔ရမွ သြင့္လက္ကေလးမ်ားကို အသာအယာ ဆုပ္နယ္ေနေလသည္။ သြင္မွာလည္း ဘာေျပာရမည္မသိပဲ ေဒါင္တာ၏ လက္မ်ားကို တင္းက်ပ္စြာ ျပန္ဆုပ္ထားမိသည္။

          "ေမာင္"

          သြင့္လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ နင္ေနသျဖင့္ ရပ္ေနၿပီးမွ...

          "သြင္ေတာ့ ေမာင့္ကို ျပန္ေတြ႔ရလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး ေမာင္ရယ္။ သြင့္ကို ေမာင္ခ်စ္ေသးတယ္ေနာ္။ အိုေလ သြင္သိပ္ၿပီးဝမ္းသာ...."

          ေဒါက္တာထြန္းလြင္သည္ သြင့္ ပါးစပ္ကို သူ႔ပါးျဖင့္ ကပ္၍ပိတ္ထားလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ မႈန္ေဝေနသည္။

          "သြင္ရယ္၊ သြင္ ျပတင္းေပါက္ေပၚမွာ ႐ွိေနတုန္းကမ်ားေလ ေမာင္ျဖင့္ ေမာင့္ကိုေမာင္ အခါတစ္ရာေလာက္ ေသေနၿပီ ေအာက္ေမ့ေနတာပဲကြယ္။"

          သြင္သည္ သူ ကာလ႐ွည္ၾကာစြာက ေတာင့္တေနမိသည့္အတုိင္း ေဒါက္တာထြန္းလြင္၏ နဖူးေပၚမွ ဆံပင္ေကာင္ကေလးမ်ားကို အသာအယာ သပ္တင္ေပးယင္း "သြင္ေလအယင္က သြင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ေမာင္ရယ္၊ သြင္ေလ တျဖစ္လဲေနပါၿပီ" ဟုေျပာေလသည္။

          "ဒါျဖင့္ ဒိစႀတိတ္ဆရာဝန္ရဲ့ ဇနီးျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲေနၿပီ ဆိုပါေတာ့ သြင္ ဟုတ္လား။ ဒီမွာၾကည့္စမ္း။ ခုေလေဒါက္တာၾကာညြန္႔ ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းရမယ္။ အဲဒါေမာင္သူ႔ေနရာကို ဝင္လုပ္ရမွာပဲ။ ခု သူနဲ႔တြဲလုပ္ေနၿပီ သိလား"

          "သြင္လဲ ကူမွာေပါ့ ေမာင္ရယ္။ သြင္ေလ ေမာင့္လက္ေထာက္ ဆရာမလုပ္မယ္။ ေနာက္ၿပီး သြင္ဟာ ညိဳညိဳလုိပဲ ေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမယ္။ ဒါနဲ႔ ညိဳညိဳဟာေတာ္ေတာ္ ဆန္းတယ္ေနာ္ေမာင္။ သြင့္ကို သူကယ္တာေမာင္ သိသလားဟင္"

          ေဒါက္တာထြန္းလြင္သည္ သြင့္ကို ၾကင္နာစြာၾကည့္ယင္....

          "သိပါတယ္ကြယ္။ ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ၊ သြင္သူ႔လက္က႐ံုးၿပီး ကေလးနဲ႔သူ႔သာ ထားပစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာလဲ သိပါတယ္။ ညိဳညိဳအားလံုး ျပန္ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ၿပီး…"

          ေဒါက္တာထြန္လြင္သည္ အနည္းငယ္ ၿပံဳးေယာင္ျပဳကာ....

          "ညိဳညိဳကမွာေသးတယ္။ တကယ္လို႔ သြင္ ဒီတစ္ခါလက္ထပ္ယင္ ေဆး႐ံုမွာပဲလက္ထပ္ပါတဲ့။ ဒါမွဆရာဝန္ဟာ သူ႔အခ်ိန္မီ လာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္တဲ့

သြင္သည္ မ်က္ရည္မ်ား ေဝ့လာကာ တစ္လံုးခ်င္း ေျပာလိုက္ေလသည္။

"ဟုတ္ပါတယ္ ေမာင္ရယ္။ ညိဳညိဳေျပာတာေတြ အကုန္မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ သတို႔သားဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေနာက္က်ေနာက္က် သြင္ ေစာင့္ပါေတာ့မယ္ကြယ္"

                                                                                                                                               ေငြတာရီ

ယခင္ အေျခခံပညာအထက္တန္း ျပဌာန္းစာအုပ္ျဖစ္တဲ့ စိတ္ႀကိဳက္ျမန္မာဝတၳဳတိုမ်ား မွကူးယူထားပါသည္။

Enable or Disable Write Protection on USB Pen Drive Memory Card

တခါတရံမွာ ကိုယ့္႐့ဲအေရးၾကီး အခ်က္အလက္ေတြကို သူမ်ားေတြ USB Pen Drive ေတြႏွင့္အလြယ္တကူ ကူးယူသြားမွာကို မလိုလားၾကပါဘူး။
USB Pen Drive ကို Write Protection လုပ္လို႔ရပါတယ္။
Write Protection on USB Pen Drive လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ....
(၁)ပထမဆံုး Start Menu >> Run မွာ regedit လို႔႐ိုက္ျပီး Enter ေခါက္လိုက္ပါ။ registry editor ပြင့္လာပါလိမ့္မည္။
(၂)ေအာက္က လမ္းေၾကာင္း အတိုင္းသြားလိုက္ပါ။
    HKEY_LOCAL_MACHINESYSTEMCurrentControlSetControlStorageDevicePolicies
    အဲ့ဒီမွာ StorageDevicePolicies မေတြ႕ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဖန္တီးေပးရမွာပါ။

(၃)HKEY_LOCAL_MACHINE SYSTEM CurrentControlSet Control အထိေရာက္ေအာင္သြားလိုက္ပါ။
Control ေပၚတြင္ right-click လုပ္ျပီးေတာ့ New > Key ကိုႏွိပ္လုိက္ပါ။
Control ေအာင္တြင္ New Key #1 ဆိုျပီးေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။
StorageDevicePolicies လို႔ေျပာင္း႐ိုက္လိုက္ပါ။
အဲ့ဒီ StorageDevicePolicies ေပၚတြင္ right-click လုပ္ျပီးေတာ့ New > DWORD Value ကိုႏွိပ္ပါ။
ညာဘက္ျခမ္းတြင္ New Value #1 ကိုေတြပါလိမ့္မယ္။
ညာဘက္ျခမ္း႐ွိ New Value #1 ကို double-click ႏွိပ္လိုက္ျပီး
Value name: ေနရာတြင္ WriteProtect လို႔ေရးျပီးေတာ့ Value data: ေနရာတြင္ write protect လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ တန္ဖိုးကို 1 မလုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ 0 ျပီးရင္ ok ေပါ့။
(၄)ကိုယ္တိုင္မေရးခ်င္ရင္ေတာ့ add.bat ကို (ဒီေနရာမွာ) ေဒါင္းလိုက္ပါ။ ရလာရင္ေတာ့ double click ႏွိပ္လိုက္ပါ။
    registry တြင္ေအာ္တိုေရးေပးပါလိမ့္မယ္။
Write Protection မလုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ညဘက္က WriteProtect တြင္ double click ႏွိပ္ျပီးေတာ့ Value data: တြင္ 0 ေျပာင္းလိုက္ေပါ့။
(၅)ျပီးရင္ေတာ့ Computer ကို Restart လုပ္ရပါမယ္။ ဒါမွျပင္လိုက္တာေတြ သက္ေရာက္မႈ႐ွိမွာပါ။