ဘထြန္းသည္ ၾကံရာမရျဖစ္၍ေနေလ၏။ ဆယ္နာရီခန္႔အခ်ိန္မို႔ လလည္းမ႐ွိ၊ လမ္းမွာ မည္းေမွာင္ ၍ေနေလ၏။ ေမာ္ေတာ္ကားမွာ ဘယ္လိုလုပ္၍မွမရ၊ ေခ်ာ့လို႔လည္းမသြား၊ ၾကမ္းလို႔လည္း မလႈပ္၊ အတင္းဇြဲလုပ္၍ ေနေလ၏။ အျခားေမာ္ေတာ္ကား အသြားအလာတို႔ကို ေမွ်ာ္ေသာ္လည္း ရပ္ရန္ေခၚ၍မရ၊ တဟုန္တည္းသြားေသာ ဘတ္စ္ကာႀကီးတစ္စီးမွတပါး အျခားဘယ္ကမွ မေပၚလာ။
အင္းစိန္ႏွင့္ ေမွာ္ဘီစပ္ၾကားမွာ လမ္း၌ ဇြဲလုပ္ေသာ ကားေပၚတြင္ အိပ္ရေတာ့မလုိျဖစ္၍ ေနေလ၏ ေနာက္ဆံုး စိတ္ကိုလံုးလံုးႀကီးေလွ်ာ့ၿပီး အနီးအနားကို ၾကည့္လုိက္ရာ မည္းေမွာင္ေသာျခံတစ္ခုအတြင္းမွ မီးေရာင္ကေလးကို ျမင္ရသျဖင့္ ဝင္၍သြား၏။
ေသးငယ္ေသာ အိမ္ကေလးအနီးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ...
“ေခြးၾကည့္စမ္းပါ ခင္ဗ်ာ”
ဟု ေအာ္ေလလွ်င္ အိမ္ေအာက္ထပ္မွ ဆြဲမီးအိမ္ကိုကိုင္လ်က္...
“ဘယ္သူလဲ။ ေခြးေတာ့မ႐ွိပါဘူး”
ဟု ေျပာ၍ထြက္လာသူသည္ ဆြဲမီးအိမ္ကိုေျမႇာက္၍ ၾကည့္လိုက္ေလ၏။ ဆြဲမီးအိမ္မီးေရာင္တြင္ အလြန္လွေသာ မ်က္ႏွာကေလးကို ဘထြန္းျမင္ရေလလွ်င္ ဘထြန္း၏ရင္ထဲမွာ ဘာလိုလိုျဖစ္သြားေလ၏။
